De meeste mensen denken bij een trauma aan de meest erge gebeurtenissen. Een ernstig auto-ongeluk, misbruik of een overval. Iedereen begrijpt wel dat je daardoor een trauma op kunt lopen. Nogal wiedes. Maar de meeste mensen lopen rond met een ander soort trauma. Sterker nog: de meeste trauma’s ontstaan gewoon in huiselijke kring, in het gezin. En daarvoor hoef je helemaal niet in een gezin op te groeien waar geslagen wordt om eens wat te noemen. Het kunnen zelfs goed bedoelde acties van anderen zijn geweest….
Laten we eens kijken wanneer en hoe een trauma ontstaat. Een trauma ontstaat in een situatie waarin je geen controle meer ervaart, geen grip meer hebt en niet meer begrijpt wat er gebeurt. Daardoor schiet je lijf in de ‘freeze-stand‘. Hierdoor kun je alle zintuiglijke informatie uit die situatie (alles wat je hoort, ziet, ruikt, proeft en voelt) niet meer goed verwerken. Zo’n gebeurtenis vertoont in je herinnering naderhand hiaten, of hij kan zelfs volledig uit je actieve herinnering verdwijnen. Alle zintuigelijke informatie is echter wel opgeslagen in je onderbewuste en direct gekoppeld aan de alarmcentra in je brein! En dan kan het gek worden: je hebt geen herinnering meer aan de traumatische gebeurtenis, maar elke keer in het dagelijks leven als je een paar overeenkomstige zintuiglijke details waarneemt word je onrustig, of misschien zelfs wel angstig en raak je helemaal geactiveerd. En zo kan het je de rest van je leven parten spelen, zonder dat jij ook maar enig idee hebt wat hier aan de hand is.
Als de voorwaarden voor het ontstaan van trauma zijn dat je in een situatie controleverlies ervaren hebt (of het niet meer begreep en geen grip meer had), dan is het ook niet zo gek dat de meeste trauma’s ontstaan op jonge leeftijd. Waarom? Omdat je dan simpelweg nog geen gevulde rugzak met ervaringen hebt. Heel veel ervaringen in je jonge leven zijn nieuw. Je kunt ze nog niet goed plaatsen, omdat je ze nog niet kunt vergelijken met andere soortgelijke ervaringen.
Om het ff concreet te maken, zodat jij ook begrijpt waar ik het over heb:
Stel je bent twee jaar. Je staat buiten met je vader, die met de buurman staat te praten. Op dat moment start de overbuurman, op 2 meter afstand zijn motor. Zo’n Kawasaki, zo’n herrieschopper. Je ziet niets aankomen, want je staat er met je rug naartoe, maar op het moment dat hij de motor start schrik jij je helemaal de blubber. Je kent dit geluid niet van zo dichtbij, je weet bij God niet wat er gebeurt en je verstijft helemaal. Op dat moment zie je vader ook schrikken, omdat jij zo schrikt. Omdat jij zo klein bent moet je omhoog kijken naar je vader en dan zie je ook nog eens een dikke ekster wild wegvliegen, terwijl hij hard krijst.
Wat kunnen hier de gevolgen van zijn?
Vanaf dat moment in je leven ben je bang voor vogels. Je vindt het zulke nare beesten. Met verwondering kijk je naar al die andere kinderen die er helemaal geen last van lijken te hebben. En tijdens je puberteit merk je dat je vriendinnen het leuk vinden om naar concerten te gaan, maar jij hebt een hekel aan harde geluiden. En oh ja, overal waar je komt waar meerdere mensen zijn heb je de neiging om met je rug tegen de muur te gaan zitten, of helemaal achteraan. Je hebt geen idee waarom, maar als er mensen achter je zitten krijg je gewoon een onbehaaglijk gevoel. Je merkt sowieso dat je snel angstig bent. Je hebt moeite met onverwachtse gebeurtenissen. Het lukt je dan niet om te schakelen, maar je raakt helemaal van het padje af. Het duurt een paar dagen voor je daarvan bijgekomen bent. Het zorgt er ook voor, dat je niet lekker spontaan ja kunt zeggen op leuke voorstellen voor een uitstapje met vriendinnen. Je wilt altijd precies weten wat ze gaan doen, waar jullie naartoe gaan, hoe laat, hoe je moet rijden, hoe lang het duurt enzovoort. Je probeert overal controle op te houden. Doodvermoeiend op deze manier.
En zo zie je maar, hoe zo’n op het oog kleine gebeurtenis super grote gevolgen kan hebben. Gelukkig is daar goed iets aan te doen. Zo’n gebeurtenis kun je opsporen in je onderbewuste en de lading eraf halen. Daarna heb je er geen last meer van. Hoe mooi is dat!
Liefs, Roos